خوب بالاخره مخملباف ها رسما قيد ايران را زدند و فرانسوي شدند و تازه  پيش‌كشش كردند به همه آناني‌ كه نه مي‌خرند، نه مي‌فروشند ...
چند وقت پيش بود كه با بچه ها از زمان جشنواره و اتفاقاتي كه پيرامون «اخراجي ها» و مسعود ده نمكي پيش آمده بود بحث مي كرديم. درباره تغيير نظرات و عقايد انسان ها در طول دوره هاي مختلف. هميشه بر اين باور بودم كه انسان ها اجازه دارند در طول زندگي نظرات و عقايد خود را تغيير دهند و با گذشته خود مخالف باشند اما به شرطي كه جرات پذيرفتن اين موضوع را هم داشته باشند كه اشتباه كردند.. همين تازگي ها  فيلم هاي «جان مالكوويچ بودن» و«درخشش ابدي يك ذهن پاك» را ديدم  كه به نوعي با خاطرات و درونيات آدم ها رابطه دارد.(تصادف جالبي است نه؟)  اي كاش ما مسيري براي  رفتن به درون اين آقايان را پيدا مي كرديم تا واقعا با آنچه در افكارشان مي گذرد آشنا مي شديم. يا لااقل آنها مي توانستند وارد مغزشان شوند و چيزهايي را پاك كنند... (راجع به اين دو فيلم كه جديدا به فيلم هاي محبوب زندگي ام اضافه شده‌اند در روز نوشت بعدي ام خواهم نوشت البته فعلا منتظرم Adaptation را هم ببينيم كه سه گانه تكميل شده باشد.)
به تازگي پويان عسگري (كه جايش اينجا خالي است) و رفقايش در روزنامه شرق پرونده جالبي براي چهار فيلم كه بيست ساله شدند در آوردند كه يكي از آن ها «اجاره نشين ها» ساخته تحسين برانگيز داريوش مهرجويي بود.يكي از مطالب جالب اين پرونده نامه مخملباف (ببخشيد موسيو مخملباف) در مخالفت با نمايش فيلم «اجاره نشين ها» و جواب سيد محمد بهشتي  مدير سينمايي آن زمان بود. جالب است بخوانيدش:

نامه مخملباف
بسمه تعالي
برادر بهشتي،
سلام خسته نباشيد. انصاف حکم مي کند که تلاش شما را در جهت رشد کمي سينما بستايم. اجرکم علي الله؛ اما وجود فيلم هايي چون اجاره نشين ها را به چه حسابي بگذارم. بي دقتي شما؟، بي اعتقادي شما؟، در صورت آخر اعتماد پاک مهندس موسوي را به شما نمي توانم نديده بگيرم. برادر عزيز از شما خيلي خوبي مي گويند. خيلي ها مي گويند دو سه سال پيش در محضر مهندس مرا امر به ثواب کرديد، يادتان هست؟ پس من باب ثواب مي گويم؛ حاجي واشنگتن را که گردن نگرفتيد، اجاره نشين ها به گردن چه کسي است؟ اگر فيلم را نديده ايد، ببينيد. اگر ديده ايد يک بار ديگر ببينيد. شما را به همان حضرت اباالفضل (ع) تکليف کسي چون من با شما چيست؟ ارج گذاريتان به جنگ را باور کنم يا اغماضتان را در مورد امثال اجاره نشين ها، اميدوارم که همچنان ما را متحجر ندانيد که مثلاً به هنر تبليغاتي و سفارشي معتقديم يا با انتقاد مخالفيم. اما انتقاد در چارچوب انقلاب و اسلام يا هجو اصل اسلام و انقلاب؟ توهين مي شود اگر بگويم فيلم ديدن بلد نيستيد. مي توانيد بنشينيد با هم اجاره نشين ها را ببينيم. من باب ثواب گفتم، گناه که نکرده ام؟، واقع قضيه اين است که دو ساعت پيش که فيلم را ديدم حاضر بودم به خودم نارنجک ببندم و مهرجويي را بغل کنم و با هم به آن دنيا برويم. اما يک ربع پيش که با قرآن استخاره کردم خوب آمد که به شما بگويم و نه به کس ديگر. اداي وظيفه کردم؛ ثواب يا گناه؛ آخرت خودتان را به دنياي ديگران نفروشيد.
محسن مخملباف

 پاسخ بهشتي به مخملباف؛
«بسمه تعالي
هنرمند گرامي برادر مخملباف
با سلام
نامه پرمطلب و موجز و برادرانه شما را خواندم. از اظهار لطف شما برادر گرامي سپاسگزارم. به دليل اشتغالات مربوط به جشنواره متاسفانه هنوز موفق به ديدن بسياري از فيلم ها نشده ام. در مورد فيلم اجاره نشين ها با نظراتي که تا به حال از جانب برادران مسلمان و مطلع به سينما شنيده ام عموماً آن را فيلمي متوسط در سطح برنامه هاي انتقادي تلويزيون ديده اند و البته با ساختي سينمايي. بسيار خوشحال مي شوم اگر نظرتان را مشروح تر بدانم.
اميدوارم هر چه زودتر موفق به ديدن اين فيلم و فيلم هاي ديگر جشنواره بشوم و همچنين از نظر مشروح شما نيز راجع به اين فيلم و احياناً فيلم هاي ديگر امسال مطلع گردم.
با تشکر مجدد از عنايت شما و با اميد به توفيق شما در راه خدمت به اسلام و مسلمين.»
سيدمحمد بهشتي

پی نوشت: یکشنبه شب 14 مرداد ماه 1386:  تیم ملی بسکتبال ایران برای اولین بار قهرمان آسیا شد... واقعا دمشان گرم که خیلی خوشحالمان کردند.

(1)
نگاه کن چه فرو تنانه بر خاک می گسترد
آنکه نهال نازک دستانش
از عشق
خداست
و پیش عصیانش
بالای جهنم
پست است.
آن کو به یکی « آری » می میرد
نه به زخم صد خنجر،
مگر آنکه از تب وهن
دق کند.
قلعه یی عظیم
که طلسم دروازه اش
کلام کوچک دوستی است.
(2)
انکار ِ عشق را
چنین که بر سر سختی پا سفت کرده ای
دشنه مگر
به آستین اندر
نهان کرده باشی.-
که عاشق
اعتراف را چنان به فریاد آمد
که وجودش همه
بانگی شد.
(3)
نگاه کن
چه فرو تنانه بر در گاه نجابت
به خاك می شکند
رخساره ای که توفانش
مسخ نیارست کرد.
چه فروتنانه بر آستانه تو به خاک می افتد
آنکه در کمر گاه دریا
دست
حلقه توانست کرد.
نگاه کن
چه بزرگوارانه در پای تو سر نهاد
آنکه مرگش
میلاد پر هیاهوی هزار شهرزاده بود.
نگاه کن

(احمد شاملو - از مجموعه ابراهيم در آتش)
يادش گرامي باد ...

تقریبا اکثر بچه های سایت تا حدود زیادی رئیس را فیلم خوبی می دانند اما قضیه من کمی فرق می کند.
رئیس به نظرم فیلم بسیار بدی است. شاید یکی از بدترین فیلم های کیمیایی. تکلیف ما با هیچ کجای فیلم روشن نیست به قول یکی فیلم شکل مرعوب کننده ای دارد که با اغراق سازی در فضا، دیالوگ، بازی، صحنه، لباس، گریم، داستان و... می خواهد قضیه را «گنده» نشان بدهد. اما هیچ گندگی در کار نیست. (جرات ندارم این موضوع را به شخصیت استاد هم تعمیم بدهم!) این شده هنر فیلمساز که ضعف های فیلم (و به خصوص فیلم نامه) را در زیر ردای رنگین دیالوگ های کیمیایی وار، فضا سازی های اغراق آمیز و طراحی های جالب لباس و صحنه پنهان کند... اما حیف که این تلاش هم موفقیت آمیز نبوده است. فیلم چند سکانس خوب دارد که با وجود پرداخت و کارگردانی عالی در کلیت فیلم حتی نمی توانند خود نمایی کنند! این هاست كه بعضي ها را  به جایی می رساند که با جرات مي گويند کیمیایی کارگردان خوبی است، خوب دیالوگ می نویسد، خوب فضا سازی می کند ولی فیلمنامه نویس خوبی نیست. امیر به بعضی فیلم ها لقب ریا کارانه می دهد که برای خیلی فیلم ها بهترین صفت است. با وجود اینکه می دانم او با نظرم موافق نیست اما ریاکارانه بهترین لقبی است که به چند فیلمنامه اخیر کیمیایی می توان داد.
تقریبا هیچ کدام از بازی های رئیس را دوست ندارم مخصوصا (با عذرخواهی از خسروی عزیز) بازی پولاد که به نظرم در ابتدایی ترین شکل ممکن اش است (بعضی وقت ها هم به شدت روی اعصاب است).
دوستی هم راجع به رئیس در همین سایت خودمان نوشته بود: «حرکات چشم نواز دوربین زرین دست هم همه جای فیلم دیده می شوند. مگر ما از یک فیلم چه انتظاراتی داریم؟ آیا رئیس انتظارات ما را برآورده نمی کند؟ سکانس های به یاد ماندنی فیلم را به یاد بیاورید که همه از شکوه کارگردانی استاد، سخن می گویند: سکانس سوء قصد به جان سیامک پس از خروج از مطب ( به یاد ندارم در سینمایمان چنین سکانس قدرتمندی به لحاظ پرداخت در به تصویر کشیدن حادثه دیده باشم )، سکانس فوق العاده ی سینما رکس را؛ « ويترين‌های خالی، آينه‌های شكسته، نيمكت‌های چوبی انتظار كه خاك، سفيدشان كرده، سكوت. » با آن نور پردازی فوق العاده، همه چیز از تباهی می گفت: از گذشته و خاطرات رضا و رضا، از ساندویچ هایی که حالا بدون هیچ مشکلی به سینما می آورند، از سیامک که حالا باید او را نجات دهند ...»
اگر همه این ها هم درست باشد (که به نظرم نیست) انتظارات من از یک فیلم خوب را برآورده نمی کند، شما را نمی دانم ...
به قول همون یکی اولی، کیمیایی بخشی لاینفک از سینمای ماست. بر منکرش لعنت.اما قرار نیست به این بهانه، بهای علائق مان را فدا کنیم.هر چیز سر جای خود.کیمیایی، سینما، منتقد ...